Bij mijn moeder aan tafel zie ik het grote verdriet dat zijn overlijden heeft achtergelaten. ‘Ja, mooi makkelijk, “ik kan niet meer”. Hoezo niet? Hij had toch wel gewoon een paar jaar in een bed kunnen liggen, dat doen anderen ook. Hoe is hij eigenlijk zo snel doodgegaan?’ Mijn moeder snijdt een gevoelig punt aan. Alle organen van mijn vader lieten het afweten: hart, longen en nieren. Hij is met spoed in het holst van de nacht per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Uiteindelijk is hij mede door pijnmedicatie aan zijn einde gekomen. Ik was erbij in zijn laatste nacht. Hij was totaal rustig in zijn hoofd, maar in zijn lichaam woedde een heftige doodsstrijd. Blijkbaar heeft het lichaam een wil op zich. Of misschien is levensdrang wel beter gezegd: niet opgeven. Door blijven ademen! Ik volgde dit gevecht de hele nacht verbouwereerd. Zo veel vrede in zijn hoofd en zo weinig in zijn lichaam. Ook nu denk ik hier…
Over de auteur
Harold Bekkering is hoogleraar Sociocognitieve Neurowetenschappen aan het Donders Institute for Brain Cognition and Behaviour. Volledige biografie
Gerelateerde berichten
Sam
06 / 04 / 2018
‘Het voelde heel sereen, kalm en rustig. Het was of ik als een toeschouwer toekeek hoe…
Gelukkig keuzes
02 / 02 / 2018
Van alle belangrijke keuzes die we gedurende ons bestaan moeten maken staan er twee centraal: keuze…
- Topics:
- Leren,
- Onderwijs,
- Studiekeuze
Spider-man
06 / 07 / 2018
Heeft u ook ademloos gekeken hoe Spider-Man Mamoudou Gassama het jongetje redde dat aan een balkonrand…
- Topics:
- Altruïsme,
- Emoties,
- Vriendschap
Topics
Reacties
0 Log in om te reageren op dit artikel.