Volgens de Britse onderzoekers zouden ongeschreven regels allemaal draaien om virtueel onderhandelen. Dat wil zeggen dat je iets doet wat je ook zou doen als je er openlijk over zou discussiëren. Ze deden een experiment met een ogenschijnlijk hoog opendeurengehalte. Twee deelnemers moesten onafhankelijk van elkaar tegelijkertijd kiezen voor ‘Hi’ of ‘Lo’. Maakten ze allebei dezelfde keuze, dan kregen ze een beloning. Die beloning zou hoger uitvallen als ze beiden voor ‘Hi’ zouden gaan. Drie keer raden waarvoor de deelnemers kozen.
De auteurs stellen dat deze opendeurenresultaten vanuit de cognitiewetenschap niet zo makkelijk zijn te verklaren. De keuze van de ene proefpersoon hing immers af van die van de andere, en vice versa. Het had dus geen zin te bedenken wat de ander zou kiezen. Beter kon je datgene doen wat je zou doen als je er samen over kon praten. En dat is natuurlijk kiezen voor ‘Hi’. Dat is zo duidelijk dat je er geen woorden aan vuil hoeft te maken. En dat is precies wat virtueel onderhandelen inhoudt: zonder overleg datgene doen wat je ook zou doen als je wél had kunnen overleggen.
Volgens de onderzoekers komen allerlei sociale gebruiken voort uit zulke virtuele onderhandelingen. Handen schudden, elkaar uitzwaaien – ooit zijn we tot de conclusie gekomen dat het voor beide partijen het beste is zo met elkaar om te gaan. Pas als iemand voordringt bij de kassa of niet zijn rechter- maar linkerhand uitsteekt bij een begroeting, worden we ons van zulke stilzwijgende afspraken bewust. (ID)
Bron: Misyak, J.B. et al. (2014). Unwritten rules: virtual bargaining underpins social interaction, culture, and society. Trends in Cognitive Sciences, 18(10), 512-9. doi: 10.1016/j.tics.2014.05.010
