De acteurs zijn eerst aangekondigd door musicus Steve Snider die, indachtig de titel van de voorstelling, publiekelijk op droge wijze allerlei niet noodzakelijke informatie over zichzelf prijsgeeft en later vooral zal opvallen met zijn prachtige, sobere muzikale omlijsting bij het spel van Dierickx en Weemhoff. Krakerig verschijnt het hoofd van Dierickx op het scherm waarop zij een imitatie ten beste geeft van de filosoof en psychoanalyticus Slavoj Žižek. Zij roept luidkeels niet te geloven in onze identiteit en is daarom niet geïnteresseerd in onze ‘deep inner story’. Dan volgen twee wat geforceerde imitaties van John Lennon en Yoko Ono en van kunstenaar Jeff Koons en pornoster/ politica Ilona ‘Cicciolina’ Staller. ‘Is it love or is it art?’ merkt een van de twee acteurs over deze twee publieke verhoudingen op. Of narcistisch exhibitionisme, vraagt een psycholoog in het publiek zich af.
Aanmerkelijker interessanter wordt de voorstelling als Dierickx en Weemhoff zelf ‘hoofdpersoon’ worden en voor het publiek weinig meer aan de verbeelding over laten. Naakt en gewapend met een script als vijgenblad voor hun edele delen vertellen zij op een staccato-achtige manier over hoe zij van collega’s geliefden zijn geworden, over hun mislukte pogingen om kinderen te krijgen omdat Weemhoff ‘gegijzeld zaad’ zou hebben, over eerdere liefdesrelaties. Dat levert hilarische scenes op, bijvoorbeeld als Dierickx uitlegt dat ze de piemel van Weemhoff als collega in een eerdere theatervoorstelling (‘inclusief repetities’) al 150 keer had gezien, en daar ‘op een bepaalde manier’ naar had gekeken, en dat ze de eerste keer als geliefde ‘op een andere bepaalde manier’ naar datzelfde lid had gekeken. Het levert ook platte en ongemakkelijke scenes op, bijvoorbeeld als Dierickx zonder enige gêne haar anale ontmaagding toelicht of als Weemhoff verhaalt hoe hij twintig jaar last had van diarree om vervolgens constipatie te krijgen (‘ja, je maakt wat mee!’). Op het eind van de voorstelling laten zij hun gekunstelde toon los en keuvelen bijna alsof ze zich niet meer bewust zijn dat ze zich op een bühne bevinden. Zij staan dan al een tijdje volledig naakt voor het publiek en schuifelen steeds dichter richting eerste rij. Dan gaat plots het licht uit.
Het onderwerp privacy is voer voor psychologen en wordt in deze voorstelling op een boeiende, confronterende, gedurfde, intieme en soms ronduit provocerende wijze verkend. Privacy heeft een aanloopperiode nodig, maar naarmate Dierickx en Weemhoff zichzelf figuurlijk en letterlijk meer bloot gaven, zat in elk geval deze psycholoog steeds meer op het puntje van zijn stoel.
Privacy – een productie van HAU, De Warme Winkel & Wunderbaum in coproductie met het Holland Festival & BIT Teatergarasjen – is tot eind januari 2017 te zien. Zie voor een speellijst: www.dewarmewinkel.nl.
De schaamte voorbij
Privacy
Concept, tekst en spel: Wine Dierickx en Ward Weemhoff
