Log in
De lange documentaire Rebels volgt een groep Noorse twintigers, dropouts van de middelbare school, die door de maatschappij al zijn opgegeven. De een heeft een alcoholprobleem, de ander adhd, weer een ander was jeugdcrimineel. Ze hebben een laatste kans gekregen en doen mee aan het speciale Rebel-project, in de hoop hun leven weer op de rails te krijgen. Tijdens het project worden ze klassikaal en individueel bijgestaan door coaches van wie ze leren wat hun sterke en zwakke karaktereigenschappen zijn en wat de achterliggende redenen zijn voor de puinhoop die ze van hun leven hebben gemaakt. Ze zijn opstandig, agressief en onverschillig, maar gaandeweg de film laten ze hun schilden zakken en durven zich bloot te geven. Het groepsproces speelt een belangrijke rol in deze ontwikkeling en de film brengt dat mooi in beeld: de jongeren moedigen elkaar aan, groeien naar elkaar toe, troosten en ondersteunen elkaar, waardoor de veilige omgeving wordt gecreëerd waarbinnen persoonlijke groei mogelijk wordt.
Jeroen van Goor

Respect!

We zien de deelnemers in de klas achterover zitten, gapend in hun stoel met een petje op en een dikke winterjas aan. Ze lijken geen besef te hebben van de indruk die ze maken en zijn uiterst prikkelbaar als er kritiek op hun houding wordt geleverd. Net als bij veel Nederlandse probleemjongeren hebben ook deze ontspoorde Noren een sterke automatische reflex om respect op te eisen, een verdedigingsstrategie die ze op straat hebben aangeleerd en die ze maar moeilijk los kunnen laten. Hoofdpersoon Jan Olav bijvoorbeeld – 25 jaar, praktisch anafalbeet, droomt ervan om rapper te worden – ontploft als een van de coaches hem in een rollenspel vraagt hoe hij de opvang van zijn dochtertje heeft geregeld.
‘Hoe durf je zo tegen me te praten?’ schreeuwt hij buiten zinnen. ‘Je weet niet wie ik ben!,’ en dreigt de keel van de vrouw door te snijden. Hij wordt tijdelijk uit het programma gezet en mag pas weer terugkomen als hij