Deze voorstelling is onderdeel van de programmalijn ‘De (on) vertelde stad’, opgezet om nog onbekende verhalen van Amsterdam te onthullen. Zoals dat van Naomi Namutebi, een jonge vrouw uit Uganda die vanwege haar homoseksuele geaardheid haar geboorteland moest ontvluchten. In Nederland raakte ze verdwaald in een labyrint van immigratiewetgeving en mensenhandel. Nu is ze nog steeds ‘in procedure’ , onzeker over haar status, maar vastbesloten haar verhaal op het podium te delen.
Door te vertellen kan ze worden wie ze wil zijn, want van haar identiteit is niet veel over. Verstoten door haar familie, misbruikt en mishandeld in de gevangenis in Uganda en door de mangel gehaald door de IND belandde ze tot overmaat van ramp in de prostitutie. Geen wonder dat het concept ‘trauma’ centraal staat, uitgebeeld door een tamelijk intimiderende, in het blauw geklede danseres die zich afwisselend schuilhoudt op de achtergrond, dan weer onbedwingbaar begint te dansen, stoelen omver trapt en het publiek uitdaagt.
In de kale setting van een wachtruimte, met het publiek op klapstoeltjes om haar heen, vertelt Naomi haar verhaal en gaat de dialoog aan met een actrice die passages voorleest uit haar IND rapport. Daaruit blijkt onder meer hoe pijnlijk en onbeholpen de ondervragingen van de dienst kunnen zijn – vooral als het aankomt op traumatische gebeurtenissen – en hoe onmachtig de IND is om te begrijpen wat een trauma werkelijk is, en hoe het menselijk gedrag kan beïnvloeden.
My name before Naomi is een indrukwekkende voorstelling, op overtuigende maar ook kwetsbare wijze gedragen door Namutebi – geen professionele actrice, zoals vooraf wordt benadrukt. Maar dat vormt geen beletsel, ze schetst op heldere wijze een bizarre, keiharde wereld die de meesten van ons volkomen vreemd is. De voorstelling zingt daarom nog wel een tijdje na.
Gezien in: Frascati Theater Amsterdam
