Ik droomde er altijd van danseres te worden. Toen ik drie was, begon ik met dansen. Tot ongeveer mijn zestiende volksdanste ik op professioneel niveau bij het nationale kinderdansensemble van Belarus, Rovesnik. In Belarus erg populair, we speelden wedstrijden op internationaal niveau.
Eerst werd ik niet toegelaten tot dit ensemble. Na mijn geboorte functioneerden mijn longen niet goed en artsen dachten dat ik in een rolstoel zou komen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Maar tijdens mijn auditie danste ik daardoor nog niet zo goed als de rest. Mijn vader liet de afwijzing er niet bij zitten en ging op zijn knieën. Hij bezwoer de directeur van het ensemble dat ik beter zou worden en eerst achteraan zou staan. Zo geschiedde.
‘Mijn vader liet de afwijzing er niet bij zitten, hij ging
