In dit nummer breekt Hofstee in een intellectueel speels en fraai geschreven essay een lans voor impurisme: een contraire mentaliteit die zou staan voor het plezier beleven aan andermans barbarismen en stijlbreuken, inconsequenties en ongerechtigheden. En dat doet Hofstee op een hem kenmerkende wijze, getuige zinnen als: ‘Professionaliteit is leven met het immer knagend besef dat menswetenschappen vroeg of laat uitmonden in paradoxen en halve waarheden.’
Ook Kohnstamm zet in een bondige analyse naar aanleiding van een werk van de Engelse schrijver en psychiater Theodore Dalrymple aan tot nadenken. Volgens Dalrymple zouden alle richtingen in de psychologie ons hebben geholpen de eigen verantwoordelijkheid te ontduiken, het meest recent door ons voor te houden dat ons Ik en Zelf op een illusie berusten. Kohnstamm vindt dat Dalrymple dat verwijt ten onrechte maakt aan de psychologie. Desalniettemin waarschuwt hij tegen wetenschappers die met het ontkennen van de vrije wil de individuele verantwoordelijkheid op de tocht zetten.
Harald Merckelbach waarschuwt in zijn artikel voor een vijftal mythes over simulanten zoals dat het klinische timmermansoog simulanten feilloos zou herkennen en dat dokters lief zouden moeten zijn voor simulanten. In een eveneens stilistisch mooi artikel gaat hij in op de hardnekkigheid van die mythes en hoe ze de (psycho)diagnsoticus lelijk kunnen opbreken.
Crosscultureel psycholoog Nathalie van Meurs benadrukt in haar gastcolumn dat we ons bewust moeten zijn van ons eigen perspectief als we een diagnose stellen. ‘In de wereld van de psychologie ontkomt niemand aan de chaotische context.’
Naomi Ellemers sluit haar jaar als columniste eveneens prikkelend af : ‘Zolang het nodig is te laten zien dat je ‘anders’ bent om succesvol te zijn, zien mensen je niet als voorbeeld. Alleen als je mag zijn wie je bent, kun je als rolmodel fungeren.’
Veel intellectueel leesplezier!
