Levensles
Tijdens mijn master was er vooral één cursus die me bijbleef: Experimental clinical psychology. Daar leerden we artikelen kritisch te lezen. Die cursus gaf me een belangrijke levensles. Tot die tijd nam ik alles aan wat ik in de wetenschappelijke literatuur las. Maar je kunt een tekst kritisch bekijken en dan kun je beredeneren of er denkfouten worden gemaakt en op welke vlakken het beter kan. Voorafgaand aan de les moesten we artikelen lezen. We werden onder meer beoordeeld op onze participatie. Dat motiveerde ons om ons gedegen voor te bereiden. Tijdens de les moesten we bewijzen dat we de artikelen goed hadden gelezen en goed konden analyseren. Het was best pittig. De cursus was zo’n drie weken op streek, toen een docent een vraag stelde. Het was een ingewikkelde kwestie, iedereen was zenuwachtig, maar ik kon erop antwoorden. Even aarzelde ik, maar ik heb het toen toch gewoon gezegd. De docent reageerde met: “Juist! Dat is de goede insteek! Daar heb je goed over nagedacht!” Dat gaf zo’n kick. Ik had het goed gelezen, ik had er goed over nagedacht, dus dan moet ik niet bang zijn om het vervolgens gewoon te zeggen.
Later tijdens die cursus gaf ik een keer een presentatie over een artikel. Op een vraag antwoordde ik, maar ik merkte dat de docent daar niet tevreden mee was. Na mijn presentatie zei ze dat ik niet het goede antwoord had gegeven. Maar andere studiegenoten die het artikel ook hadden gelezen, vielen me bij. Ik bleek toch gelijk te hebben. Als je ergens achter staat en je kunt het uitleggen, kom je er vaak wel. Ik ben er zelfbewuster door geworden. Het had ook invloed op de manier waarop ik mijn scriptie schreef. Samen met mijn scriptiebegeleider schreef ik een artikel over eetstoornissen en dat hebben we naar het International Journal of Eating Disorders gestuurd. Het is helaas niet gepubliceerd.
Daarna heb ik negen maanden stage gelopen bij Centrum Eetstoornissen Ursula, een eetstoornissenkliniek. Ik was al langer geïnteresseerd in eetstoornissen. Het is complexe problematiek, patiënten hebben een verstoord lichaamsbeeld, ze zijn niet reëel in de inschatting van hun eigen gewicht. Dat vind ik verwonderlijk.
Het was moeilijk om een stage te vinden, het duurde een paar maanden voor het lukte. Voor de plek bij Ursula moest ik solliciteren. Ik had vier concurrenten, maar kreeg de plek. Het was een spannende procedure, want ik wilde heel graag. En dat was dus voor een stage en niet eens voor een echte baan. Ik wilde er graag blijven en uit mijn beoordeling bleek dat ze me daar goed genoeg voor vonden, maar door bezuinigingen ging dat uiteindelijk toch niet door.
Steeds breder
Nadat mijn scriptie af was, ben ik gaan solliciteren. Aanvankelijk wilde ik echt verder met de eetstoornissen, maar zoveel banen heb je niet op dat gebied. Daarom ben ik ook gaan kijken naar andere verslavingen. Ook dat was lastig. Ik had inmiddels zo’n twintig brieven gestuurd, maar ontving geen positieve reacties. Vervolgens ben ik echt op alle vacatures waar ze een psycholoog nodig hadden gaan solliciteren. Dat werkte ook niet.
Cactuszaden
Ondertussen was ik aan het werk bij Imzaadex, het bedrijf van mijn ouders. Ze hebben een groothandel in cactuszaden, ik hield me bezig met de bestellingen, in- en verkoop en de administratieve handelingen die hierbij kwamen kijken. Begin januari was ik het zat en ben ik instellingen gaan bellen. Bij een kliniek voor eetstoornissen hadden ze geen geschikte vacature, maar ik kon wel op gesprek komen. Ik ben het helaas niet geworden, maar ik leerde dat als je brutaal genoeg bent, je meer voor elkaar krijgt. Daarna ben ik meer instellingen gaan bellen, onder andere mijn oude stageadres, Centrum Eetstoornissen Ursula. Op het moment dat ik belde, hadden ze niets voor me, maar ze waren wel bezig met Featback, een online zelfhulpprogramma voor mensen met eetproblemen en daar hadden ze in de toekomst een psycholoog voor nodig. “Hou me op de hoogte,” zei ik. Ik heb twee maanden contact gehouden met de manager behandelzaken. Een paar weken geleden mailde ze me dat ze iemand zochten voor een zwangerschapsvervanging. Of ik daarvoor wilde solliciteren? Dat wilde ik en inmiddels weet ik dat ik ben aangenomen. Bij het sollicitatiegesprek zeiden ze: “De aanhouder wint.” Daarnaast is Featback inmiddels gestart en werk ik daar ook voor.
Ik ben vaak afgewezen omdat ik geen werkervaring heb, zelfs op werkervaringsplekken kreeg ik dat te horen. Ook daarom ben ik heel blij met deze kans. Dus uiteindelijk lukt het wel, maar je moet lef tonen en soms over je eigen grenzen heen springen.’
