‘Dertig jaar geleden heb ik psychologe Inge Umbgrove leren kennen. Ik solliciteerde bij een psychologenpraktijk in Purmerend die zij kort daarvoor was begonnen. Ze was een kleine vrouw met zwarte haren en grote open ogen waarmee ze je aandachtig opnam. Ze straalde rust uit. Ik kom uit Oostenrijk en maakte een grapje over mijn accent. Ik zei: “Ik ben hier net, dus ik spreek nog niet zo heel goed Nederlands.” Zij deed mijn accent een beetje na en zei vrolijk: “Maar ik versta je wel voldoende.” We lachten, de spanning viel weg, er was meteen een klik.
Iemand stelde de vraag: “Wat doe je bij een cliënt met een fobie?” Ik antwoordde dat ik natuurlijk zou kijken hoe iemand er in het dagelijks leven mee kon leren functioneren, maar dat ik ook de achtergrond van de fobie wilde onderzoeken. Dat ik wilde weten wat
