‘Toen de ggz-instelling waar ik hiervoor werkte failliet dreigde te gaan, sprak de vacature voor deze baan me aan. Ook tijdens het sollicitatiegesprek merkte ik hoe leuk ik de doelgroep vond. Studenten staan vol in het leven. Ik was ook meteen enthousiast over de campus en werken voor een universiteit. Mijn opa heeft ook voor de TU gewerkt. Ik herinner me nog goed hoe hij mij de grote waterbakken liet zien, waar ze onderzoek deden naar de bescherming van dijken.
Op een werkdag zie ik gemiddeld ongeveer vier of vijf studenten. Ik geef onder meer EMDR, ACT en psychotherapie en doe intakes. Als de klachten van studenten heel ernstig zijn, verwijs ik ze door en kijk ik wat we in de tussentijd vast kunnen doen. Bij ons staan studenten overigens ongeveer vijf weken op de wachtlijst.
Vanochtend had ik eerst het wekelijkse overleg met alle studentpsychologen, we zijn met zijn twaalven. Dan nemen we de lopende zaken door. Daarna maakte ik kennis met een nieuwe collega: een zeventigjarige vrouw die zich nog graag wil inzetten voor studenten. Aansluitend zou ik een EMDR-sessie hebben, maar deze student had zich verslapen. In die tijd hield ik me bezig met een project rondom de privacy van studentgegevens. Later had ik een sessie met een Poolse student, online omdat ze op vakantie was. Ze was op een soort actieve manier op zoek naar rust in haar leven, en door daar druk over na te denken, lukte dat nog niet goed. Met de student die ik daarna zag had ik een verlengde intake. We hadden het over zijn familiegeschiedenis en de impact daarvan op hem. Tot slot sprak ik een student die klaar is met een EMDR-behandeling. Vanwege haar achtergrond had zij tijdens de coronacrisis een nare ervaring meegemaakt.
Dit werk heeft verder veel vrijheid en ik heb ruimte mezelf verder te ontwikkelen. Ik mag bijvoorbeeld meedenken over wat we nog meer kunnen doen om studenten te helpen. Ik merk dat ze veel stress ervaren en onder druk staan. Er wacht een studieschuld op ze, er is een huizencrisis een klimaatcrisis en de coronacrisis heeft ook zijn sporen nagelaten. Soms geef ik lezingen over omgaan met stress hier op de campus of voor studentenverenigingen. En ik mocht samen met Mind Us en het Koninklijk Huis meehelpen met het voorbereiden van het werkbezoek van Koningin Máxima en Robert Dijkgraaf aan de TU Delft.
Eigenlijk wist ik het tijdens mijn sollicitatiegesprek al, maar ik vind het erg leuk om met studenten te werken. Meestal kijk ik uit naar de gesprekken, hoewel sommige trajecten best pittig zijn. Studenten zijn open, reflectief en leergierig. En zelf leer ik er ook nog van door zelf ook antwoorden te geven op de vragen die ik hen stel. Hoe sta je in het leven? Of: hoe verhoud je je tot je eigen gevoelens?
Voorlopig zit ik hier nog op mijn plek. In vorige banen bezocht ik wekelijks, misschien wel dagelijks vacaturewebsites. Dat doe ik nu niet meer en dat zegt denk ik genoeg.’
Psychologen werken overal: van de gezondheidszorg tot het onderwijs en het bedrijfsleven. In deze rubriek geven vakgenoten een kijkje achter de schermen. Wil je ook vertellen over je werkdag? Mail naar communicatie@psynip.nl
