Gokverslaving en de rol van volledige abstinentie in de behandeling

Gokstoornis in de DSM-5 (312.31)

A. Persisterend en recidiverend problematisch gokgedrag dat leidt tot klinisch significante beperkingen of lijdensdruk, zoals blijkt uit vier of meer van de volgende kenmerken, die binnen een periode van een jaar optreden:

1. Moet met steeds meer geld gokken om de gewenste mate van opwinding te bereiken.
2. Is rusteloos en prikkelbaar bij pogingen tot minderen van of stoppen met gokken.
3. Heeft herhaald onsuccesvolle pogingen gedaan tot stoppen, minderen of beheersen van gokken.
4. Is vaak gepreoccupeerd met gokken (bijvoorbeeld persisterende gedachten en levendige herinneringen aan eerdere gokervaringen, verhindering of planning van de volgende keer, en manieren om aan geld te komen om mee te gokken).
5. Gokt vaak bij onlustgevoelens (bijvoorbeeld hulpeloosheid, schuldgevoel, zorgen, somberheid).
6. Komt vaak, na geld verloren te hebben bij het gokken, de volgende dag terug om het verlies terug te winnen.
7. Liegt om de ernst van het gokgedrag te verhullen.
8. Heeft een belangrijke relatie, het werk of de eigen opleiding of carrière in gevaar gebracht of verloren door het gokken.
9. Heeft geld van anderen nodig om de uitzichtloze financiële problemen door het gokken te verlichten.

B. Het gokgedrag is niet beter te verklaren door een manische episode.

De impact van gokverslaving

‘Iedere dag denk ik aan de jaren die ik heb weggegooid. Alleen nu wel met een gevoel van acceptatie en bezinning, en dankbaar voor de verandering, kennis, ervaring en liefde die ik weer heb mogen ontvangen en meemaken. Een lief gezin, goede gezondheid, een fantastische baan en een onbezorgde toekomst. Maar toch was het ergens niet genoeg. Behoefte aan meer voldoening, geld en macht. Een keer een simpel gokje wagen mondde uit in een hopeloze en uitzichtloze situatie van enorme schulden, leugens en mensen pijn doen. Toch gaf de voldoening van het gokken mij steeds weer de houvast ermee door te gaan. Nog meer liegen, schulden en pijn doen, het stond allemaal op de achtergrond van het onvoorwaardelijke geloof in mijzelf en mijn verslaving: dat ik alles onder controle had en kon oplossen.

Pas dankzij aandringen van vrienden werd mij een spiegel voorgehouden. Dat heeft mij doen inzien dat dit echt niet verder kon. De periode die volgde zal mij altijd bijblijven als een verrijking in mijn leven. Ik kwam iemand tegen die hetzelfde had meegemaakt. Eindelijk kon ik mijn verhaal en gevoel kwijt en werd mij geleerd als een buitenstaander naar mezelf te kijken. Toen pas besefte en realiseerde ik me dat ik onmogelijk zo verder kon. Nu is er weer ruimte in mijn leven voor ontspanning, pure oprechtheid, liefde. Mijn relatie heeft een enorme klap gehad, maar wel een tweede kans gekregen.

Door eerlijk en oprecht te zijn, en ook door dicht bij mezelf te blijven, wordt de liefde alleen maar groter en intenser. Het vertrouwen is nog lang niet terug, terecht, is ook mijn schuld. Maar door te laten zien dat het beter met me gaat, komt het uiteindelijk goed. Ik hoef me niet meer te schamen voor wat ik heb gedaan. Nu ik mijn verslaving onder controle heb, kan ik weer zijn wie ik ben. En dat geeft me meer macht en voldoening dan wat dan ook. ‘

(Anoniem, 38 jaar)