Hectiek
Ik werkte in die tijd voor een internationale non-profitorganisatie in Londen. Ik had mijn opleiding net afgerond toen er op een dag een grote organisatiecrisis ontstond. Door de positie waarop ik zat, kreeg ik daar een belangrijke rol in; ik moest de organisatie er doorheen loodsen. Het was een hectische periode van zeven weken, waarin de hele organisatie moest samenwerken aan één urgent doel. Mijn team en ik werkten elke avond en elk weekend door, we moesten mensen terughalen van vakantie. Ook ik heb mijn vakantie geannuleerd. Er stond veel op het spel, we zouden failliet kunnen gaan.
Ik heb vaker onder hoogspanning gewerkt. Doordat ik in conflictgebieden werkte, ken ik de gevoelens van angst en stress maar al te goed. In eerdere crises hield ik me ondanks de angst en de stress staande. Maar dit keer was het anders, ik was rustig, gefocust en voelde een soort van vertrouwen. Tussen het harde werken door kon ik ook goed voor mezelf zorgen. Ik wist dat ik bepaalde meditaties moest vasthouden en probeerde me zoveel mogelijk bewust te zijn van mijn stresstriggers zodat ik er niet vast in zou komen te zitten. Ik probeerde bovendien zoveel mogelijk oog te hebben voor de anderen en zorgde ervoor dat ze hun werk goed konden doen, dat er ruimte was voor de emoties en de stress, maar dat we wel goede harmonie gegaan met mijn team en de verdere organisatie. En ik was minder kalm geweest, had minder scherp kunnen functioneren en had ook vast meer fouten gemaakt.
Ze zeggen wel eens: door te mediteren weef je een parachute voor als je het nodig hebt. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik mijn parachute aan het gebruiken was.
Sterke ontwikkeling
Door die ervaringen maakte ik een sterke ontwikkeling door. Na de high tijdens die spannende periode, raakte ik een beetje in een dip. Nu moest ik weer terug naar mijn oude werk en daar had ik niet zoveel zin in. Ik besprak dat met mijn leidinggevenden, en we onderhandelden over meer en andere verantwoordelijkheden. Toen ik de afspraken uiteindelijk zwart op wit kreeg, realiseerde ik me dat ik het echt niet wilde. Tijdens het onderhandelen rationaliseerde ik dat gevoel dat ik al had, ik kon mij een leven zonder mijn werk bij deze organisatie domweg niet voorstellen. Ik dacht: dit is leuk, ik krijg echt meer verantwoordelijkheid, het plezier komt wel weer terug. Maar eenmaal met de afspraken voor mijn neus, wist ik dat ik het toch niet moest doen. Ik moest ruimte maken om me op andere gebieden verder te ontwikkelen. Het was raar om het af te zeggen, op dat moment wist ik nog niet precies wat ik verder wilde gaan doen. Ik gaf zekerheid en een organisatie op waar ik jaren met veel passie voor gewerkt had en die een groot deel van mezelf was geworden. En dat alles voor een vage wens om mensen de vaardigheden van mindfulness aan te leren. Door mijn keuze kon ik bovendien niet in Londen blijven wonen, want dat red je niet zonder maandelijks inkomen.
Wijsheden
Inmiddels zijn mijn plannen duidelijk. Ik wil psychologische kennis en kennis over mindfulness verspreiden, waar veel mensen volgens mij baat bij kunnen hebben. Mindfulness, Acceptance en Commitment Therapy (ACT) en Compasion Based Therapie (CBT) worden succesvol ingezet voor een klinische populatie. Maar in die therapieën zitten zoveel wijsheden die ook bruikbaar zijn voor wie niet in therapie zit of depressief is. Ik wil die kennis via een online-programma makkelijker beschikbaar maken om mensen te leren goed voor hun geest te zorgen en zo het beste uit zichzelf te halen. Ik doe nu al wat introductiesessies voor bedrijven. Mijn klanten zitten in België, in Nederland en ook in Engeland. De sessies bied ik voornamelijk online aan, omdat mijn netwerk verspreid zit en opdat mensen het in hun eigen tijd kunnen doen. De introductiesessies kunnen worden opgevolgd door een online mindfulnesscursus van acht weken of een kortere cursus, waarin vier kernonderdelen van mindfulness, ACT en CBT worden geïntroduceerd. Ik hoop mijn volledige programma binnen een paar maanden online te hebben. Het was een van de moeilijkste beslissingen van mijn leven om mijn werk op te zeggen, maar het was ook de beslissing die het duidelijkste was toen ik eenmaal durfde te luisteren naar wat ik echt wilde.’
