Enkele jaren geleden had ik gezegd: een symposium over neuropsychoanalyse, dat is meer iets voor psychiaters en neuropsychologen, niet voor een psychoanalyticus zoals ik. Nu ligt dat anders. Denkend over emoties en psychoanalyse ‘moest’ ik me wel gaan verdiepen in emoties en hersenen, en werd mijn belangstelling voor het brein gewekt via het werk van Antonio Damasio en Allan Schore. Toen ik daarna ook nog betrokken werd in wetenschappelijk onderzoek over hersenen, slaap en schaamte, was het duidelijk: hier wil ik heen.
En zo bevond ik me op 27 september 2013 in De Rode Hoed in een bont gezelschap van psychoanalytici, psychoanalytisch psychotherapeuten, klinisch psychologen, onderzoekers en studenten om te luisteren naar gerenommeerde, internationaal bekende sprekers. Op voorhand was ik licht bevreesd: zou ik iets gaan begrijpen van de geheimtaal van afkortingen als hp a-as, vmpfc en iofc?
Subjectieve ervaring
Al de eerste dia van de dag appelleerde aan die vrees: wat is in ’s hemelsnaam nvnpsa? Dit bleek echter
