Steeds meer psychiatrische diagnoses missen een wetenschappelijke basis en zijn zo nauwelijks van betekenis voor de behandeling van de stoornis. Ook zijn veel diagnoses gericht op vergevorderde pathologie en missen zo de eerste signalen van een stoornis.
Die kritiek uiten de hoogleraren psychiatrie Patrick McCorry (University of Melbourne) en Jim van Os (Maastricht University) in het vooraanstaande vaktijdschrift The Lancet. Opmerkelijk, want Van Os is een van de weinige Europeanen die betrokken is bij de voorbereiding van de nieuwe DsM-5. In hun artikel betogen McCory en Van Os dat diagnostiek erop gericht moet zijn om duidelijk te maken wie zorg nodig heeft, waaruit een behandeling bestaat en wat de prognose is. Volgens de beide hoogleraren falen psychiatrische diagnoses op al deze drie criteria. De oorzaak zoeken zij in de kloof tussen wetenschap en praktijk. Diagnoses zijn niet zelden gebaseerd op oude beschrijvingen van patiënten in psychiatrische ziekenhuizen. Bovendien zijn klachten vaak veel minder specifi ek dan de DsM doet vermoeden. ‘Clinical staging, a novel initiative which links the tertiary care perspective to the modern and more inclusive population-based and primary care experience, might be best suited to take up the challenge of modernisation of the diagnoses of mental disorders,’ stellen McCorry en Van Os. (VB)
Bron: McGorry, P. & Van Os, J. (2013). Redeeming diagnosis in psychiatry: timing versus specifi city. The Lancet, 381(26), 343-345.
