Op Twitter valt veel te lachen sinds de hashtag #overlyhonestmethods is geïntroduceerd. Laten we hopen dat niet alle bekentenissen waar zijn …
Het begon met een tweet van ene dr. Leigh (@dr_leigh) – naar eigen zeggen een postdoc in de neurofarmacologie. ‘We did experiment 2 because we didn’t know what the fuck to make of experiment 1.’
Haar tweet gaf ze de hashtag #overlyhonestmethods mee. Sindsdien lijkt Twitter de openbare biechtstoel van onderzoekers die een boekje open doen over de wérkelijke gang van zaken in de wetenschap.
‘We didn’t read half of the papers we cite because they are behind a paywall,’ meldt ene Sylvain Deville (@devillesylvain). En Atif Kukaswadia alias @MrEpid schrijft: ‘We don’t know how the results were obtained. The postdoc who did all the work has since left to start a bakery.’
Hilarische tweets waaruit blijkt dat wetenschappers ook maar mensen zijn. Mensen die liever op Hawaï onderzoek doen dan in Glasgow, en die daar hun experimenten omheen verzinnen. Of die de resultaten niet begrijpen en dan maar zeggen dat deze ‘beyond the scope of this report’ waren. Of die hun meetmomenten afstemmen op hun lunchpauze/weekend/koffiepauze, en daar een semiwetenschappelijke draai aan geven.
Uiteraard is onduidelijk wat er waar is van al deze zogenaamde bekentenissen, en wie er achter welke tweet schuilgaat. Het lijkt ook een sport om te proberen zo geestig mogelijk uit de hoek te komen. ‘I used students as subjects because rats are expensive and you get too attached to them’ is er zo eentje.
Andere praktijken vallen regelrecht in de categorie sloppy science. Eerst de effecten bekijken en daar alsnog een hypothese bij verzinnen, bijvoorbeeld. Of net zo lang doorgaan met experimenteren tot je eindelijk je gedroomde resultaat hebt. We mogen hopen dat we ook zulke berichten met een flinke schep zout moeten nemen. (ID)
