‘Ik was altijd al geïnteresseerd in gedrag, maar zag nooit voor me hoe ik daar mijn werk van kon maken. Lange tijd wist ik dan ook niet wat ik wilde doen. Ook niet toen ik mijn schooldiploma behaald had om naar de universiteit te kunnen. Uiteindelijk ging ik theologie studeren aan de University of Gloucestershire. Dat was eigenlijk een soort ongelukje.
Destijds deed ik jongerenwerk in een kerk met kinderen tussen de elf en achttien jaar oud. Samen met collega’s was ik verantwoordelijk voor allerlei activiteiten die de kerk voor hen organiseerde. Hoewel ik toen een geloof aanhing wat grotendeels overeenkwam met de christelijke kerk, trok vooral het jongerenwerk me aan. Ik wilde dan ook meer leren over werken met tieners. Theologie was een van de weinige studies waarin jongerenwerk regelmatig aan de orde kwam. Zodoende ben ik dat gaan studeren.
Daarnaast bleef ik voor de kerk werken. Het viel me op dat mijn eigen ideeën over ideaal gedrag afweken van die van de christenen. Iemand uit de groep die ik begeleidde, gaf aan transgender te zijn, of stelde zichzelf daar in ieder geval vragen over. Mijn instinct was om diegene serieus te nemen, te luisteren en proberen om samen verder te verkennen hoe het zat. Veel kerkgangers wilden een eventuele transitie proberen te voorkomen. De meeste ouders hadden diezelfde sterke mening, al werd het onderwerp ook vaak vermeden. Het werd mij steeds duidelijker dat iedereen van de kerk elkaar goed in de gaten hield. En dat hoe iedereen zich gedroeg daardoor gevormd werd.
Big Brother
Toen ik na een aantal jaren stopte, realiseerde ik me dat ik me ook zo was gaan voelen: alsof ik werd bekeken en de normale dingen die ik deed steeds moest rechtvaardigen. Bijvoorbeeld als mijn vriendin bleef slapen, ik afsprak met mensen die niet gelovig waren, of naar feestjes ging. Soms voelde het alsof ik me moest verstoppen.
Ik kijk dan ook verbitterd terug op mijn tijd als jongerenwerker. Anderzijds was het ook interessant te zien welke effecten een geloofsorganisatie heeft op hoe mensen met elkaar omgaan. Het idee van geloof spreekt me niet tegen, geloof is juist heel belangrijk voor veel mensen. Maar de organisaties eromheen zouden dingen anders aan moeten pakken, zodat het gezonder is voor ieders psychische gezondheid om erbij te horen.
Mijn tijd bij de kerk heeft mijn interesse in gedrag uiteindelijk een impuls gegeven. Na de bachelor Theologie kon ik aan de Birkbeck University in Londen een schakeljaar doen zodat ik daarna direct een master psychologie mocht volgen. Ik was heel blij dat dat kon. De master had een brede insteek, van neuropsychologie tot ontwikkelingspsychologie en sociale psychologie. Ik vond de master heel leerzaam, maar wilde graag wat dieper de stof induiken. Ik had ook het gevoel dat ik nog kennis miste.
Daarnaast wilde ik graag ervaren hoe het was om een tijdje in het buitenland te wonen. Mijn vriendin had diezelfde aspiraties en dus trokken we naar Maastricht. De universiteit daar bood zowel voor haar als voor mij een interessante master. We verkasten in de zomer van 2020, niet beseffende dat de pandemie nog lang niet voorbij was. In Nederland waren er toen geen zware maatregelen en het einde van de crisis leek in zicht. Niet snel daarna werd de avondklok ingesteld en zaten we weer midden in een lockdown.
Dat was een vreemde ervaring, maar grappig genoeg heb ik daar wel wat aan gehad. Een jaar lang kon ik mij intens focussen op mijn studie. Ik heb er dan ook geen spijt van. Het was hooguit vervelend dat we niet zoveel konden rondreizen door het land. We konden genieten van hele kleine dingen, zoals boodschappen doen in een Nederlandse supermarkt. Het aanbod aan vleesvervangers is bijvoorbeeld zoveel groter dan in Engeland. En omdat we veganistisch eten, was dat echt fantastisch, haha.
‘Het was interessant te zien welke effecten een geloofsorganisatie heeft op hoe mensen met elkaar omgaan‘
De master die ik volgde, Health and Social Psychology, heeft mijn hiaat in kennis zeker gevuld. Ik heb hard gewerkt, want ik liep wat achter op de studenten die wel een hele psychologiebachelor hadden gedaan. De examens vond ik moeilijk, ook omdat ik de vorm niet gewend was. In Engeland schreven we essays op basis van zelf verzamelde literatuur. Dat vond ik altijd geweldig om te doen, en daar was ik goed in geworden.
In Maastricht probeerde ik eerst ook vast te houden aan de Engelse manier. Ter voorbereiding op een werkgroep zocht ik zelf literatuur bij het onderwerp dat wegingen behandelen. Maar tijdens de les bleek dat ik totaal niet mee kon doen met de discussie. Iedereen had dezelfde papers gelezen, en ik niet.
Uiteindelijk heb ik veel geleerd van de Nederlandse manier. De artikelen ben ik veel beter gaan lezen. Ik merkte ook dat we in de werkgroep veel dieper en gedetailleerder op het onderwerp in konden gaan. Als iedereen zijn eigen onderzoek doet, blijft het toch oppervlakkiger.
Inmiddels ben ik bezig aan mijn promotieonderzoek naar dakloosheid, aan de Birkbeck University. Ik onderzoek hoe alle verschillende factoren die bijdragen aan dakloosheid, zoals verslaving, armoede, mentale gezondheid of de huizenmarkt elkaar beïnvloeden. Daarvoor interview ik mensen die dakloos zijn of zijn geweest.
De start van mijn PhD vond ik moelijker dan verwacht. Ik wist niet of ik nu goed bezig was of niet. Daardoor raakte ik gestrest. Inmiddels krijg ik het steeds meer onder de knie. Onder meer omdat ik heb geaccepteerd dat die onzekerheid er een beetje bij hoort en omdat ik niet constant zoveel stress wil hebben.
Eigenlijk lijkt onderzoek doen een beetje op studeren, je leert steeds heel veel nieuwe dingen. En daar kan ik enorm van genieten!
