Vijf mythes over simulanten

En waarom we ze geloven
04/12/2015
Harald Merckelbach
Geen reacties
De-Psycholoog-nr.-12-December-2015
Issue 12

Samenvatting

FIVE MYTHS ABOUT FEIGNING AND WHY WE BELIEVE THEM
H. MERCKELBACH
Since the days of the old German speaking psychiatrists, myths about intentional symptom overreporting (i.e., feigning) circle around in psychology and psychiatry. I discuss fi ve of these myths: clinicians can easily recognize feigning patients; feigning is a rare phenomenon; people who feign are not able to do that for an extensive period of time; people who feign are, in a way, sick in their heads; and clinicians must approach feigners in a warm and understanding way. Clinicians readily believe these myths because they appeal to the basic idea that the clinician oversees the patient rather than the other way around (which is what feigners try to do). Misconceptions about feigning are dangerous when they are held by members of disciplinary bodies. In that case, clinicians might be criticized by such bodies for designating in their clinical reports feigning as a real diagnostic option.

946 Weergaven
7 Downloads
  • Samenvatting
  • Mythe 1: Het klinische timmermansoog herkent simulanten feilloos
  • Intermezzo: Hoe dan wel?
  • Mythe 2: Simulanten zijn zeldzaam
  • Mythe 3: Simulanten houden het nooit lang vol
  • Mythe 4: Simulanten zijn ziek
  • Intermezzo: Neurologisch onverklaarbare klachten.
  • Mythe 5: Dokters moeten lief zijn voor simulanten
  • Anton Tsjechov
  • Tuchtcommissies Die In Mythes Geloven
  • Noten
  • Literatuurlijst
  • Over de auteur
Log in
Alan Knight simuleerde dat hij verlamd was. Dat hield hij twee jaar vol. Zijn geval staat haaks op het idee dat simulanten snel uit hun rol vallen. Harald Merckelbach inventariseert allerlei misvattingen over simulanten. Hij begint bij Carl Gustav Jung en eindigt bij Anton Tsjechov. ‘De simulant wil de regie voeren over de arts of psycholoog.’

Een simulant is iemand die klachten veinst of in elk geval dan schromelijk overdrijft. Over simulanten doen allerlei mythes de ronde. Zo wordt er vaak beweerd dat simulanten bijna niet voorkomen. Deze en andere misvattingen over het onderwerp stammen uit de koker van de oude, Duitstalige zenuwartsen. Het gaat dan om auteurs als Carl Gustav Jung (1875-1961), Fritz Siemens (1849-1935) en Heinrich Többen (1880-1951). Waarom deze dokters stellige meningen verkondigden over, zoals zij het noemden, die Simulationsfrage, is duidelijk. Het was een generatie artsen die nog uit de eerste hand beschrijvingen had gehoord van hoe psychiatrische patiënten met koude douches en dwangarbeid werden geïntimideerd als de verdenking van simuleren rees. Daartegen zetten zij zich af. ‘Want,’ schrijft bijvoorbeeld Siemens (1888, p. 9-10), ‘de humaniteit eist dat we iemand die zich voor zieke uitgeeft zo lang als zieke behandelen totdat het tegendeel is gebleken.’ Om eraan toe te voegen: ‘Men is arts, geen inquisiteur.’

Dat sympathieke standpunt

Literatuurlijst

  1. Bass, Ch. & Halligan, P. (2014). Factitious disorder and malingering: Challenges for clinical assessment and management. The Lancet, 383, 1422-1432.
  2. Bush, S.S., Ruff, R.M., Tröster, A.I., Barth, J.T., Koff ler, S.P. et al. (2005). Symptom validity assessment: Practice issues and medical necessity: NAN Policy & Planning Committee. Archives of Clinical Neuropsychology, 20, 419-426.
  3. Cima, M., Merckelbach, H., Hollnack, S. & Knauer, E. (2003). Characteristics of psychiatric prison inmates who claim amnesia. Personality and Individual Differences, 35, 373-380.
  4. Dalrymple, Th. (2012). Malingerers. British Medical Journal, 344, 78.
  5. Dandachi-FitzGerald, B. & Merckelbach, H. (2014). Feigning ≠ feigning a memory disorder: The Medical Symptom Validity test as an example. Journal of Experimental Psychopathology, 4, 46-63.
  6. Dandachi-FitzGerald, B., Ponds, R.W., Peters, M.J. & Merckelbach, H. (2011). Cognitive underperformance and symptom over-reporting in a mixed psychiatric sample. The Clinical Neuropsychologist, 25, 812-828.
  7. Drob, S.L., Meehan, K.B. & Waxman, S.E. (2009). Clinical and conceptual problems in the attribution of malingering in forensic evaluations. Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law, 37, 98-106.
  8. Goedendorp, M.M., van der Werf, S.P., Bleijenberg, G., Tummers, M. & Knoop, H. (2013). Does neuropsychological test performance predict outcome of cognitive behavior therapy for Chronic Fatigue Syndrome and what is the role of underperformance? Journal of Psychosomatic Research, 75, 242-248.
  9. Green, P. (2007). Spoiled for choice: making comparisons between forced-choice eff ort tests. In K. Brauer Boone (Red.). Assessment of feigned cognitive impairment: A neuropsychological perspective (p. 50-77). New York: Guilford.
  10. Greene, R. L. (1988). The relative efficacy of F-K and the obvious and subtle scales to detect overreporting of psychopathology on the MMPI. Journal of Clinical Psychology, 44, 152-159.
  11. Hickling, E.J., Blanchard, E.B., Mundy, E. & Galovski, T.E. (2002). Detection of malingered MVA related posttraumatic stress disorder: An investigation of the ability to detect professional actors by experienced clinicians, psychological tests and psychophysiological assessment. Journal of Forensic Psychology Practice, 2, 33-53.
  12. Jung, C.G. (1903). Uber Simulation von Geistesstörungen. Journal für Psychologie und Neurologie, 5, 181-2012.
  13. Kunst, M., Winkel, F.W. & Bogaerts, S. (2011). Recalled peritraumatic reactions, self-reported PTSD, and the impact of malingering and fantasy proneness in victims of interpersonal violence who have applied for state compensation. Journal of Interpersonal Violence, 26, 2186-2210.
  14. Ledebur, S. (2012). Zur Epistemologie einer Ausschlussdiagnose. Unwissen, Diskurs und Untersuchungstechniken bei Simulation psychischer Erkrankungen. In: M. Wernli (Ed.). Wissen und Nichtwissen. Dynamiken in der Psychiatrie um 1900 (p.17-50). Bielefeld: Transcript.
  15. Merckelbach, H. & Merten, T. (2012). A note on cognitive dissonance and malingering. The Clinical Neuropsychologist, 26, 1217-1229.
  16. Merckelbach, H., Rooijakkers, I., Dandachi-FitzGerald, B. & Niesten, E. (in voorbereiding). Op een symptoomvaliditeitstest presteert de patiënt normaal: wat dan?
  17. Merten, T., & Merckelbach, H. (2013). Symptom validity testing in somatoform and dissociative disorders: A critical review. Psychological Injury and Law, 6, 122-137.
  18. Nelson, N.W., Hoelzle, J.B., McGuire, K.A., Ferrier-Auerbach, A.G., Charlesworth, M.J., & Sponheim, S.R. (2010). Evaluation context impacts neuropsychological performance of OEF/OIF veterans with reported combat-related concussion. Archives of Clinical Neuropsychology, 25, 713-723.
  19. Niesten, I.J.M., Merckelbach, H. & Dandachi-FitzGerald, B. (2015). Diagnosis threats: Zo bedreigend zijn ze niet. Tijdschrift voor Neuropsychologie, 10, 1-14.
  20. Ramesh, V. (2013). Functional neurological disorders in children and young people. Developmental Medicine and Child Neurology, 55, 3-4.
  21. Rosenhan, G. M. & Phillips, W.R. (2004). A cautionary lesson from simulated patients. Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law, 32, 132-133.
  22. Rosenhan, D.L. (1973). On being sane in insane places. Science, 179, 250-258.
  23. Slick, D. J., Sherman, E.M. & Iverson, G.L. (1999). Diagnostic criteria for malingered neurocognitive dysfunction: Proposed standards for clinical practice and research. The Clinical Neuropsychologist, 13, 545-561.
  24. Schmand, B, de Sterke. S. & Lindeboom J. Amsterdamse Korte-Termijn Geheugentest. Amsterdam: Pearson 1999.
  25. Singh, J., Avasthi, A. & Grover, S. (2007). Malingering of psychiatric disorders: A review. German Journal of Psychiatry, 10, 126-137.
  26. Siemens, F. (1883). Zur Frage der Simulation der Seelenstörungen. Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten, 14, 40-86.
  27. Silver, J.M. (2012). Effort, exaggeration and malingering after concussion. Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry, 83, 836-841.
  28. Suchy, Y., Chelune, G., Franchow, E.I. & Thorgusen, S.R. (2012). Confronting patients about insufficient effort: The impact on subsequent symptom validity and memory performance. The Clinical Neuropsychologist, 26, 1296-1311.
  29. Vermeulen, M., Hoekstra, J., Kuipers-van Kooten, M. & Van der Linden, E.A.M. (2014). Beleid bij patiënten met conversiestoornissen. Nederlands Tijdschrift voor de Geneeskunde, 158, 104.
  30. Von Kraff t-Ebing, R. (1885). Lehrbuch der Gerichtlichen Psychopathologie, 2. Auflage. Stuttgart: Enke.
  31. Többen. H. (1935). Ein Beitrag zur Simulation von Geisterstörungen. Deutsche Zeitschrift für die Gesammte Gerichtliche Medizin, 25, 212-222.
  32. Van Egmond, J. & Kummeling, I. (2002). A blind spot for secondary gain affecting therapy outcomes. European Psychiatry, 17, 46-54.
  33. Van Egmond, J., Kummeling, I. & Van Balkom, T. (2005). Secondary gain as hidden motive for getting psychiatric treatment. European Psychiatry, 20, 416-421.
  34. Van Impelen, A., Merckelbach, H., Jelicic, M. & Merten, T. (2014). The Structured Inventory of Malingered Symptomatology (SIMS): A systematic review and meta-analysis. The Clinical Neuropsychologist, (ahead-of-print), 1-30.
  35. Van Staveren, R. (2014). De psycholoog als rechercheur. De Psycholoog, 49, 38-45.
  36. Vyleta, D.M. (2007). Crime, jews, and news: Vienna 1895-1914. New York: Berghahn.
  37. Widows, M.R. & Smith, G. P. (2005). Structured Inventory of Malingered Symptomatology professional manual. Odessa: Psychological Assessment Resources.
  38. Yates, B.D., Nordquist, C.R. & Schultz-Ross, R.A. (1996). Feigned psychiatric symptoms in the emergency room. Psychiatric Services, 47, 998-1000.
  39. Zweep, L. (2011). Knelpunten in de opsporing van fraude met pgb’s en WAO/WIA-uitkeringen. Den Bosch: Stafbureau BPO/Openbaar Ministerie.