Baby’s doen ons versteld staan. Pasgeboren lijken ze volstrekt hulpeloos maar nog geen jaar later zijn ze veranderd in blije, luidruchtige peuters die dolgraag kiekeboe spelen en hun eerste woordjes zeggen. Hoe is dat mogelijk? De vraag welke ontwikkelingsmechanismen ten grondslag liggen aan de veranderingen van de eerste levensjaren houdt ontwikkelingspsychologen al decennia bezig. Sabine Hunnius laat zien hoe dankzij de cognitieve neurowetenschap ons begrip van de vroege ontwikkeling enorm is toegenomen.

Remke van Staveren pleit ervoor de DSM-classificatie voortaan uitsluitend nog te gebruiken voor het uitvoeren van wetenschappelijk onderzoek en – voorlopig althans – als declaratiemodel in de ggz. Gebruiken we de DSM waarvoor deze niet geschikt is, namelijk als diagnose, dan zaaien we daarmee niet alleen verwarring, maar bevorderen we onbedoeld (zelf)stigma bij mensen met psychische klachten. Dit, terwijl psychologen en psychiaters er vrij eenvoudig voor kunnen zorgen dat de DSM-classificatie een minder prominente rol krijgt bij de cliënt en zijn naasten, in de ggz en in onze maatschappij. Arnold van Emmerik en Jan-Henk Kamphuis reageren. Ook Kristel Szakály-Starke geeft een reactie.

Vrijdag 6 maart 2020 was de laatste dag dat ik naar mijn werkplek in Cambridge ging. Omdat ons zoontje extra kwetsbaar is, besloten wij, ver voordat het ‘en vogue’ was, ons thuis te verschansen.