Lees verder
Verwachtingsvol stak ik mijn hoofd om de hoek. De uren daarvoor had ik ontzettend mijn best gedaan op het schilderen van de muur van de eetkamer. Eerst hier en daar de muur afschuren, daarna schoongemaakt en zelfs nog nagewreven met een droge theedoek, geen pluisje mocht onontdekt blijven. Daarna zo precies mogelijk de randen afgeplakt. En toen: twee lagen verf. Snel doorrollen, zorgen dat de banen verf netjes over elkaar lopen om een egale muur te krijgen. Mijn dochter (7) vond dit zo’n heuglijk moment dat ze het filmde met haar iPad, wel nog even vragend waarom papa dit niet deed. Mijn antwoord: “Omdat mama dit veel beter kan dan papa”. Zo, even een puntje gescoord namens de feministische medemens.
Angélique Cramer

En toen stak ik dus mijn hoofd om de hoek om het resultaat van mijn harde werken te aanschouwen. Het werd een deceptie. Vanuit een bepaalde hoek zag ik – ondanks al mijn voorzorgsmaatregelen – hier en daar strepen op mijn muur. Eenmaal gezien, waren die het enige dat ik nog zag. Het viel me niet op dat de kleur echt prachtig staat bij de eettafel en stoelen. Ik zag niet hoe ontzettend netjes de meeste randen waren geworden. En ik was al helemaal niet trots op mezelf. Sterker nog, ik hoorde een heel bekend stemmetje zeggen: “Sukkel, kan je dit ook weer niet?!” Ik schrok er eerlijk gezegd een beetje van: wat onaardig, zo zou ik nooit tegen een ander praten.

De innerlijke criticus. Als ik geld zou krijgen voor iedere keer dat deze criticus ten tonele verschijnt, dan had ik die cabrio en dat appartement in Amsterdam tien jaar geleden al kunnen kopen. Iedereen heeft in min of meerdere mate zo’n stemmetje, de boodschap kan per persoon zeer verschillend zijn. De algemene boodschap van mijn innerlijke criticus is vrij duidelijk: niet goed genoeg, want alles – ja, echt alles! – moet perfect zijn. Niet heel vreemd dat ik een burn-out heb gehad, want tja, het is natuurlijk onmogelijk om alles perfect te doen, maar een rasechte perfectionist zal dat zeker wel proberen. Burn-out is de prijs die je daarvoor betaalt.

Is er iets mis met perfectionisme? Ergens niet: het is op zich niet verkeerd om het beste uit jezelf te willen halen, om geen genoegen te nemen met middelmatige prestaties, en oog te hebben voor detail. Maar het wordt belemmerend als perfectionisme niet kan bestaan naast trots zijn op wat je hebt bereikt, en kunnen omarmen en proberen te leren van wat er misging. Perfectionisme als de enige zoomlens op je levenscamera, waardoor je alleen maar ziet wat er niet goed is, dat is geen recept voor een geweldig leven.

De strepen op mijn muur zijn als de krasjes op mijn ziel, de breuklijntjes in mijn hart, de 1.75 meter die ik niet ben, en de sereniteit die ik niet bezit. Ik kijk tijdens het schrijven van deze column nog maar eens naar de beruchte muur: wat een mooie kleur zeg! Mocht u aankomend weekend niets te doen hebben, ik kan klussen in huis van harte aanraden, niet alleen uw huis wordt er mooier van.