Bij het lezen van De Burn-out Paradox moest ik vaak terugdenken aan mijn propedeuse psychologie, in 1971, toen ik het verplichte vak sociologie volgde. Dat was een eyeopener omdat je met een andere, maatschappelijke bril naar dezelfde fenomenen kunt kijken als in de psychologie. Bijvoorbeeld suïcide wordt in de psychologie als individueel probleem opgevat, terwijl het in de sociologie om de sociaalculturele context gaat. Geen depressie of uitzichtloosheid als onderliggende oorzaak maar normloosheid of ‘anomie’ in de woorden van de beroemde socioloog Emile Durkheim.
Hetzelfde fenomeen, een ander perspectief. Zo ook bij burn-out dat in de psychologie vanuit het individu wordt benaderd als
