De auteur van dit boek maakt zich bekend als psychiater, psychoanalyticus (niet meer praktiserend), vader van twee dochters en grootvader van vijf kleinkinderen. In die door elkaar lopende rollen schrijft hij beschouwingen over de manier waarop in onze samenleving kinderen worden behandeld. Antonie Ladan begint met verwijzingen naar empirisch onderzoek. Unicef rapporteerde dat Nederlandse vijftienjarigen hoog scoren op een wereldwijde welzijnsranglijst, maar tegelijkertijd blijkt uit ander onderzoek dat in ons land meer dan honderdduizend kinderen thuis te maken krijgen met verwaarlozing, mishandeling of seksueel misbruik. En met dit laatste gegeven wordt nauwelijks iets gedaan.
Na deze constatering neemt het boek een persoonlijke wending. Ladan blijft
