Log in
Ongeveer de helft van alle patiënten in de ggz knapt niet op van de standaardbehandeling. Bij 1 op de 20 is zelfs sprake van verslechtering. Er zijn aanwijzingen dat trauma en verwaarlozing in de (vroege) ontwikkeling hier een belangrijke rol in spelen. In dit essay beschrijven we het Neurosequentiële Model van Therapie (NMT) en hoe dit model gebruikt kan worden om uitblijvende behandelrespons bij deze patiëntengroep te begrijpen. We illustreren dit met een casus. In de discussie bespreken we de onderbouwing en relevantie van het model en doen we suggesties voor toekomstig onderzoek.
Annette Bonebakker, Niels Mulder, Tony Bloemendaal

De rol van trauma en verwaarlozing bij het ontstaan van klachten op meerdere levensgebieden is uitgebreid onderzocht, waarbij vooral het onderzoek van Felitti et al. (1998) aansprekend is. Felitti toonde aan dat er een sterk verband is tussen nare levenservaringen opgedaan voor het achttiende levensjaar (Adverse Childhood Experiences (ACE)) en veel gezondheidsproblemen, zoals alcoholisme, depressie, suïcidaliteit, kanker, hartproblemen en zwaarlijvigheid, maar ook delinquentie, roken en promiscuïteit op latere leeftijd. Felitti en zijn onderzoeksgroep hebben dit verband vervolgens in talloze vervolgstudies (in totaal 43 studies, zie onder meer Anda et al., 2010) gevonden.

Ook ander literatuuronderzoek bevestigt het verband tussen ACE en latere somato-psychopathologie (Kelly-Irving et al., 2013; Huang et al., 2015). Dat trauma en verwaarlozing tot psychopathologie leiden, is bekend. In een meta-analyse en systematische review tonen Norman et al. (2012) aan dat er een causale relatie bestaat tussen de niet-seksuele vormen van kindermishandeling en latere psychische stoornissen, waaronder