‘Toen ik als psycholoog vijftien jaar geleden in de zorg voor lichtverstandelijk beperkten werkte, zag ik dat er veel sprake was van geweld en onderdrukking. Ik vroeg me af waar deze groep kwetsbare mensen terecht zou kunnen voor hulp en hoe dat verder werkte. Daar is mijn nieuwsgierigheid naar de hulpverlening voor geweldsslachtoffers ontstaan. Inmiddels heb ik vijftien jaar ervaring bij Sterk Huis, een organisatie voor slachtoffers van geweld en onveilige thuissituaties.
Bij Sterk Huis helpen we vrouwen, mannen, kinderen en gezinnen door opvang te bieden, te behandelen en naar oplossingen te zoeken voor andere problemen die er spelen, bijvoorbeeld schulden. We helpen cliënten zelfstandiger te worden en te geloven in hun krachten. In ieder mens schuilt een sterk mens.
Te weinig plek
Als hoofd inhoudelijke ontwikkeling ben ik aanjager van ons inhoudelijk beleid en ik stuur inhoudelijk een vakgroep van gedragswetenschappers aan en een wetenschappelijk onderzoeksteam. Mijn werkdagen zijn elke dag weer anders. Omdat ik verantwoordelijk ben voor een landelijke behandelgroep van slachtoffers van eergerelateerd geweld, denk ik vaak mee over casussen. Vaak zijn die heftig, het geweld is fors. Denk aan letsel met breuken en schotwonden. Wij vangen de slachtoffers op en samen met de politie borgen we hun veiligheid. De opvang is niet heel makkelijk geregeld omdat we te weinig plek hebben, er zijn tien bedden op die afdeling, maar nu bijvoorbeeld al vijfentwintig plekken nodig. Daarnaast maak ik me hard voor de randvoorwaarden in de zorg, zoals samenwerking met ketenpartners en gemeenten, het organiseren van een beter jeugdbeschermingssysteem en het landelijk beleid rond veiligheid. Ik houd me verder bezig met wetenschappelijk onderzoek, onder meer naar hoe we kunnen voorkomen dat kinderen op een gesloten setting geplaatst worden. Tot slot zit ik ons vakgroep-overleg voor, waarin we om beurten vertellen waar we mee bezig zijn, om van elkaar te kunnen leren. En ik volg nu de Master of Health Administration, om iets bekwamer te worden in mijn taken als manager.
Verschil in veiligheid
Het klinkt misschien cliché, maar de grootste beloning die ik kan krijgen is als we verschil kunnen maken op het gebied van veiligheid van de mensen die we zien. Het ingewikkeldste vind ik om hoop te houden op een beter zorgsysteem, zowel voor de kinderen, ouders en gezinnen, als voor de zorgaanbieders. Die strijd duurt lang. Onlangs werkte ik mee aan het tv-programma Fatale Liefde, waarin slachtoffers van partnergeweld hun verhaal doen (terug te kijken via NPO Start, red.). Dat was heel bijzonder. Het was spannend om te doen, maar dat was ondergeschikt aan de aandacht die we aan het onderwerp zouden kunnen geven. Achter de schermen heb ik nog geholpen om te kijken of het verstandig was voor alle slachtoffers om hun verhaal te delen, of ze zouden kunnen omgaan met eventuele negatieve reacties bijvoorbeeld. De uitzendingen hebben veel reacties teweeggebracht, er zijn bij Sterk Huis veel aanmeldingen gekomen. Mooi dat we zo een stem hebben gegeven aan slachtoffers van partnergeweld.’
Psychologen werken overal: van de gezondheidszorg tot het onderwijs en het bedrijfsleven.In deze rubriek geven vakgenoten een kijkje achter de schermen. Wil je ook vertellen over je werkdag? Mail naar communicatie@psynip.nl
