Log in
Het mentale ecosysteem verkeert net als het natuurlijke ecosysteem in ernstige disbalans, stellen Hanneke Feijs en Nagila Koster. Geldt niet alleen in de natuurlijke, maar ook in de mentale klimaatcrisis bijna ‘code zwart’? ‘Laten wij veiligheid en verbinding bieden, aanmoedigen en attenderen, als er in de behandelkamers begrijpelijkerwijs wordt gezucht over de druk van de maatschappij en persoonlijke worstelingen daarin.’
Hanneke Feijs, Nagila Koster

Don’t Look Up – het is een kreet die een menigte mensen schreeuwt in de gelijknamige Netflix-film van de Amerikaanse regisseur Adam McKay. Zij verzetten zich hiermee tegen de waarschuwende oproep van wetenschappers om juist wél omhoog te kijken, naar een enorme komeet die met verwoestende snelheid op de aarde afkomt. De wetenschappers in de film voelen zich onvoldoende serieus genomen en zelfs ronduit tegengewerkt als zij de urgentie van de situatie in de media aankaarten.

Deze analogie van een naderende komeetinslag is op elke crisis te projecteren, zo ook op de (mentale) klimaatcrisis. Om deze crisis verder te doorgronden kunnen wij veel leren van de klimaatcrisis in de natuur.

Menselijk gedrag

Dat het klimaat in de natuur in een crisisstaat verkeert, is een