Cup Song
Na mijn bachelor wilde ik heel graag een tijdje in het buitenland studeren. Aan de Deakin University in Melbourne volgde ik onder meer het vak Coaching and Counseling Groups for Behavioral Change. Dat vond ik superleuk. Je kreeg inzicht in groepsdynamiek en leerde hoe je afspraken over gezamenlijke waarden en regels maakt. Dat zijn randvoorwaarden om met een groep aan de slag te gaan. Tijdens de eindopdracht moest ik samen met een Australisch meisje onze medestudenten een vaardigheid aanleren. Wij kozen voor de Cup Song en leerden de groep een bepaald ritme tikken op een omgekeerd plastic bekertje. Het ging natuurlijk niet om dat ritme, maar om het begeleiden van het groepsproces: hoe houd je de groep bij elkaar, hoe ga je om met mensen die niet durven?
Deze ervaring in Australië stimuleerde me om een jaar fulltime aan de slag te gaan als bestuurslid en commissiecoördinator bij de Sectie Psychologie Studenten van het nip. Ik wilde ontdekken of een leidinggevende rol bij me past. Bij het nip was ik verantwoordelijk voor het samenstellen en voor het monitoren van de verschillende commissies, waaronder een carrière- en een uitwisselingscommissie. Met de excursiecommissie bezochten we een instelling voor jeugddetentie, een muziektherapiepraktijk en een bureau dat ster-reclames bedenkt. Daarmee sla je een brug vanuit de studie naar het werkveld. Achteraf had ik tijdens mijn studie liever meer stages gedaan, net zoals studenten medicijnen verschillende coschappen lopen. Er zijn zoveel takken in de psychologie. Het is belangrijk om uit te zoeken wat je het interessantst vindt en waar jij het best gedijt.
Mijn master ‘Cognitive Neuropsychology’ deed ik aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Het leukste vak? Neuroanatomie. Ongelooflijk hoe klein cruciale onderdelen in het brein zijn. Je moest echt heel precies snijden om bijvoorbeeld de substantie nigra te isoleren. Dat is een klein donker gebiedje in de hersenstam waar dopamine wordt gemaakt, een belangrijke neurotransmitter die ons motiveert om dingen te ondernemen.
Hoger niveau
Op de afdeling Revalidatie en Medische Psychologie van het Spaarne Gasthuis werd ik me tijdens mijn klinische stage pas echt bewust van de kwetsbaarheid van ons brein. Door een ongeluk met zijn mountainbike had een jongen van achttien een schedelbreuk opgelopen met ernstige gevolgen. Toen heb ik een hele dure helm gekocht met extra beveiliging, want zelf zit ik ook wel eens op een mountainbike.
Tijdens mijn stage was ik onderdeel van een multidisciplinair team waarin ik samenwerkte met fysiotherapeuten, ergotherapeuten en revalidatieartsen. Zelf deed ik diagnostiek van hersenletsel, waarbij ik afhankelijk van de klachten verschillende cognitieve functies onderzocht. Revalidatie vind ik ontzettend leuk. Het geeft mij heel veel energie om samen met iemand doelgericht en positief aan de slag te gaan. Ik zie ook wel overeenkomsten tussen het begeleiden van individuele cliënten en het coördineren van teams, wat ik deed tijdens mijn periode bij het nip. In beide gevallen wil je – hetzij met een individu, hetzij met een groep – iets op een hoger niveau tillen. Het lijkt me een ideale combinatie voor de toekomst: een leidinggevende functie en daarnaast ook nog therapie geven. Ik houd van afwisseling en ik word er niet vrolijk van als ik iedere dag hetzelfde moet doen.
Omdat ik het belangrijk vind om goed wetenschappelijk onderlegd te zijn, koos ik voor een onderzoeksmaster. Ik wilde graag klinisch relevant onderzoek doen, het liefst in het buitenland, en zo kwam ik terecht bij het Imperial College in Londen. Daar doen ze onderzoek naar het therapeutische effect van psychedelische drugs zoals lsd en magic mushrooms; de resultaten bij depressieve patiënten zijn heel hoopgevend.
Zelf heb ik het effect van psychedelische drugs in de algemene bevolking onderzocht. Een grote steekproef van 650 recreatieve gebruikers was bereid hun ervaringen te delen met de wetenschap. Mijn afstudeerscriptie gaat over de kortetermijneffecten van deze drugs op mentaal welzijn. Die blijken behoorlijk groot. Ook als je voor allerlei factoren controleert, zie je tot vier weken na inname van de psychedelische drugs een toename in allerlei indicatoren van mentaal welzijn. Momenteel werk ik nog steeds twaalf uur per week op afstand voor het Imperial College London om te kijken of deze positieve effecten ook na twee jaar nog zichtbaar zijn. De bedoeling is om hierover een wetenschappelijk artikel te schrijven.
Corona
Sinds mijn afstuderen vorig jaar september heb ik continu tegelijkertijd gesolliciteerd en gewerkt in tijdelijke banen. Dat vraagt heel veel energie. Toen ik eindelijk een jaarcontract had weten te bemachtigen, was ik dan ook helemaal happy. Helaas. Nog voor ik was begonnen, werd vanwege de coronacrisis mijn contract opgezegd. Ik ben toen meteen in de actiemodus geschoten. Gelukkig heb ik deze week een contract kunnen tekenen bij OpenUp, een jonge, leuke organisatie die laagdrempelige psychologische hulp biedt bij milde psychische klachten. Ze werken met telefonische en videoconsulten en hebben het door de crisis extra druk. Voor overbelaste hulpverleners heeft OpenUp onlangs een speciale coronalijn in het leven geroepen.
Deze baan voelt als een sprong in het diepe. Vanavond staat mijn eerste videoconsult ingepland. Zo’n consult duurt maar 25 minuten en dat is voor mij echt een uitdaging. In een gesprek wil ik alle aspecten meenemen, niet alleen gevoelsmatige, maar ook sociale en lichamelijke. Werken bij OpenUp betekent dat ik mijn nieuwsgierigheid wat zal moeten loslaten, en me zal moeten focussen op de kernpunten.’
Beeld: Jorn van der Lee
