Andere culturen en tragische situaties zoals oorlogen hebben altijd al mijn interesse gehad. Waarom precies weet ik niet, maar ik wist wel dat ik hulpverlener wilde worden. Geneeskunde sprak mij minder aan, en zo kwam ik bij psychologie terecht. Toch ben ik het spoor van de hulpverlening aanvankelijk kwijtgeraakt.
Tijdens mijn bachelor psychologie liet ik me ontmoedigen om voor klinische psychologie te kiezen. Er zouden te veel klinisch psychologen opgeleid worden. We moesten in die tijd blij zijn met een werkervaringsplek. Ik dacht: als er straks zoveel studenten zijn die therapeut willen worden, wie kiest mij dan?
