Misverstanden over de selectiepraktijk

Niessen, Meijer en Neumann (2019) leveren kritiek op de werkwijze van selectiepsychologen. Deze (en clinici) zouden zichzelf nog steeds superieur achten in het stellen van diagnosen (bezwaar 1) en ze zouden hun heil zoeken in een overdaad aan irrelevante informatie waardoor hun voorspellingen eerder slechter dan beter worden (bezwaar 2). Wim Bloemers legt uit dat Niessen et al. een verkeerd en te beperkt beeld hebben van de assessmentpraktijk –Bloemers spreekt liever van assessmentpsychologen dan van selectiepsychologen. Zij houden geen rekening met de principiële ontoereikendheid van machinale principes bij zoiets als het bepalen van ‘menselijke kwaliteit’ (Hofstee, 1985) en negeren het krachtenveld van de alledaagse praxis van de assessmentpsycholoog. Ten slotte geeft Bloemers een aantal voorzetten hoe de A&O-psychologie tot betere assessmentbeslissingen kan komen, iets waarmee vooral de samenleving gebaat is. Niessen en collega’s dienen hem van repliek.

Wim Bloemers, Susan Niessen

Formules niet allesbepalend

De kern van het eerste bezwaar van Niessen et al. (2019) is dat de assessmentpsycholoog op basis van een aantal instrumentuitslagen zelf tot een beslissing voorspelling komt over een kandidaat. Dat is inderdaad de gangbare situatie als iemand een (uitgebreid) assessment doet.¹ Het betreft hier de klassieke vorm van klinische predictie, in tegenstelling tot een mechanische voorspelling gebaseerd op een (multiple) regressievergelijking. En voor individuele assessments is die ‘klinische’ uitkomst ook allang bekend, die ligt rond de .35 (Schmidt & Hunter, 1998; Schmidt, Oh & Shaffer, 2016). Dat is namelijk de uitkomst van de predictieve validiteit van een individuele assessment center procedure. Die validiteit is trouwens een stuk lager dan de predictieve validiteit van toepassing van een enkele intelligentietest, die is al rond de .65 (Schmidt, Oh & Shaffer, Ibid.). Doe je er relevante dimensies van een goede persoonlijkheidsvragenlijst bij, dan komt de .80 in zicht (ibid.).

Je betaalt bij een uitgebreid individueel assessmentcenter-procedure een

1. Tegenwoordig zijn veel ‘assessments’ web-based. Ik weet niet of daarbij een predictieformule wordt gebruikt, naast aftest- grenzen, maar het is een weerspiegeling van de mechanische predictiesituatie, waaraan geen psycholoog te pas komt. Het wordt vaak als pré-selectiemiddel gebruikt.