Ze had niet in de gaten dat het uitlopen van de sessies en de extra tijd die ze aan haar cliënt besteedde voorbodes waren van dat er meer speelde. Candel schreef daar een moedig boek over, Tot hier en niet verder, waarvan we in dit nummer een passage als Forum-stuk opnamen. Met haar boek wil ze een lans breken ‘voor het makkelijker bespreekbaar maken van moeilijke dingen’ en ‘zorgverleners informeren en behoeden, opdat ze geen seksuele relaties aangaan met hun cliënten’. Of haar dat is gelukt of dat haar boek wellicht eerder een poging is met haar eigen cognitieve dissonantie in het reine te komen, daarvoor moet u het boek zelf lezen. Mij zette het in ieder geval aan tot nadenken.
Kan ik het me voorstellen dat er romantische of seksuele relaties ontstaan tijdens therapie?
Ja. Therapeuten zijn immers net mensen.
Praat ik het daarmee goed?
Nee.
Vind ik het professioneel?
Nee, per definitie niet. Een therapeut is geschoold in beroepsethiek, onderschrijft als het goed is een beroepscode.
Moet een hulpverlener die een relatie aangaat met een cliënt direct uit zijn of haar functie worden gezet?
Dat ligt eraan. Bij bewust misbruik van de afhankelijkheidssituatie of bewust misbruik van de ongelijkwaardige verhouding tussen zorgverlener en cliënt absoluut. Als er sprake is van intimidatie of eigen belang, idem dito. Allemaal niet te tolereren grensoverschrijdend gedrag.
Maar als er sprake is van oprechte liefde tussen een therapeut en een cliënt?
Zoals vaker kan ik me prima vinden in de wijze woorden van Henk Geertsema, onze gewaardeerde verzorger van de Tuchtrechtrubriek. Hij reageert: ‘Ik zou onderscheid maken tussen hulpverleners die willens en wetens over de schreef gaan en zij die in een liefdessituatie verzeild raken.’
Het is onbekend hoeveel psychologen dit overkomt. Eerlijk gezegd ben ik best nieuwsgierig naar die cijfers, en vooral ook wat die psychologen van hun fouten leren.
* Doorhalen wat niet van toepassing is.