Om de diagnose depressie te krijgen, moeten mensen zowel last hebben van één of beide kernsymptomen (sombere stemming en verlies aan plezier) als van een aantal niet-kernsymptomen (bijvoorbeeld vermoeidheid en gewichtsverandering). Uit kleinschalig onderzoek blijken deze niet-kernsymptomen over episodes heen weinig stabiel. Alleen gedachten aan zelfdoding duiken bij iedere depressie opnieuw op. Een groep Nederlandse onderzoekers besloot deze bevindingen in een groter onderzoek te toetsen. Tijdens de nulmeting voldeden ruim 1100 deelnemers aan de diagnose depressie; van deze groep maakten in de daaropvolgende negen jaar bijna vijfhonderd mensen opnieuw één of meer depressieve episodes door. De stabiliteit van symptomen over episodes bleek inderdaad matig, dit gold zelfs voor de stabiliteit van beide kernsymptomen. Het komt dus regelmatig voor dat mensen die bij hun eerste depressie nergens meer plezier in hebben bij hun volgende depressie nog wel kunnen genieten. Ook de stabiliteit van gedachten aan zelfdoding was niet hoog. Wel was dit symptoom, met slaapproblemen en gevoelens van waardeloosheid/schuld, het meest stabiel. Gedachten aan zelfdoding, slaapproblemen en een negatief zelfbeeld zijn behalve symptomen ook zelfstandige stoornissen. Mensen kunnen er last van hebben, en dan ook nog eens depressief worden.
Bron: Kivela, L.M.M. et al. (2023). Suicidal ideation across depressive episodes: 9-year longitudinal cohort study. The British Journal of Psychiatry, doi: 10.1192/bjo.2023.608
Beeld: Shutterstock
